Domowe urządzenie do ochrony silnika przed stanami podfazowymi i przeciążeniem

Jako typowe elementy ochrony silnika najczęściej stosuje się przekaźniki elektrotermiczne. Projektanci są zmuszeni przeceniać prąd znamionowy tych przekaźników, aby nie było żadnych wyłączeń podczas uruchamiania. Niezawodność takiej ochrony jest niska, a duży procent silników ulega awarii podczas pracy.

Obwód urządzenia zabezpieczającego silnik (patrz rysunek) z trybów niefazowych i przeciążenia charakteryzuje się zwiększoną niezawodnością. Tranzystory VT1, VT2 wraz z połączonymi z nimi elementami tworzą analog dynistora, którego napięcie przełączające (Uin) zależy od stosunku R6 / R7. O wartościach znamionowych wskazanych na schemacie 30 V < Una <36 V w zakresie temperatur -15

Rezystory R1 ... R3 tworzą sumator wektorowy, na którego wyjściu napięcie wynosi 0, jeśli silnik jest w fazie pełnej. Transformator T1 jest czujnikiem prądu jednej fazy silnika elektrycznego.

Wyjścia czujnika prądu i sumatora wektorów są podłączone do prostownika wykonanego na diodach VD1 ... VD3. W trybie normalnym napięcie na wyjściu prostownika jest określone przez prąd w uzwojeniu pierwotnym T1 i stosunek zwojów wl / w2. Za pomocą rezystora R4 napięcie to jest ustawione poniżej U na VT1 i VT2.

Jeśli wystąpi zanik fazy lub przeciążenie silnika, wówczas napięcie na wyjściu prostownika przekroczy Uon, tranzystory VT1, VT2 otworzą się, a przekaźnik KV1 zostanie wzbudzony. Kontakty KV1.1 zostaną zerwane obwód blokady rozrusznika magnetycznegoi silnik się wyłączy. Styki KV1.2 blokują tranzystory VT1 i VT2, przygotowując obwód do następnego cyklu pracy. Szybkość reakcji zabezpieczenia zależy od pojemności kondensatora SZ. Czas trwania impulsu przełączającego przekaźnika KV1 zależy od rezystancji uzwojenia KV1 i pojemności kondensatora SZ. W określonych granicach szybkość zabezpieczenia można zmienić, wybierając wartości C1, C2, R1 - R3.

Wszystkie części oprócz R1 ... R3 i T1 są zamontowane na płytce drukowanej. Po zmontowaniu płytki należy podłączyć woltomierz do SZ i przykładając napięcie przemienne 20-24 V do jednego z wejść prostownika (C1 lub C2), sprawdź napięcie przełączania VT1 i VT2. W razie potrzeby wybierz rezystancję rezystora R6. Przekaźnik KV1 będzie się okresowo włączał. Zakończ program na bieżącym silniku. Najpierw należy wybrać liczbę zwojów w1 w zakresie 1–10 zwojów (w zależności od mocy silnika), aby w trybie normalnym do łańcucha R4, R5 doprowadzono 22–24 V. Rezystor R4 ustawia próg zabezpieczenia przed przeciążeniem. Jeśli wyzwalanie nastąpi podczas rozruchu, konieczne jest zwiększenie pojemności kondensatora SZ bez zmiany położenia silnika R4. Następnie sprawdź działanie obwodu, symulując tryb fazowy.

Jako diody prostownicze VD1 ... VD4 można stosować dowolne diody prostownicze o Ure> 100 V i prądzie powyżej 30 mA. Tranzystory VT1, VT2 można zastąpić KT361 lub KT315. Przekaźnik KV1 dla 24 V ze stykami odpowiednimi do przełączania obwodów 220 V AC.

W transformatorze T1 najlepiej zastosować składany rdzeń taśmy o przekroju 2-4 cm2. Uzwojenie wtórne można uzwoić drutem o uzwojeniu 0,15-0,2 mm o 1000-1500 zwojów, a uzwojenie pierwotne drutem montażowym o odpowiednim przekroju. Rezystory R1 ... R3 należy zainstalować bezpośrednio na silniku, wypełniając je asfaltem w celu ochrony przed wilgocią.