Kategorie: Praktyczna elektronika, Kwestie kontrowersyjne
Liczba wyświetleń: 80005
Komentarze do artykułu: 12
Jednoprzewodowy przekaz mocy - fikcja czy rzeczywistość?
W 1892 r. W Londynie, a rok później w Filadelfii, znany wynalazca, Serb z pochodzenia, Nikola Tesla zademonstrował przesył energii elektrycznej za pomocą jednego przewodu.
Jak to zrobił, pozostaje tajemnicą. Niektóre z jego akt nie zostały jeszcze odszyfrowane, inna część spłonęła.
Sensacyjność eksperymentów Tesli jest oczywista dla każdego elektryka: w końcu, aby prąd przepływał przez przewody, muszą one być zamkniętą pętlą. A potem nagle - jeden nieuziemiony drut!
Myślę jednak, że nowocześni elektrycy będą jeszcze bardziej zaskoczeni, gdy dowiedzą się, że w naszym kraju pracuje osoba, która również znalazła sposób na przesyłanie energii elektrycznej jednym otwartym przewodem. Inżynier Stanislav Avramenko robi to od 15 lat.
Jak fenomenalne zjawisko nie mieści się w ramach ogólnie przyjętych pomysłów? Rysunek pokazuje jeden ze schematów Avramenko.
Składa się z transformatora T, linii zasilania (drutu) L, dwóch pokładowych diod D, kondensatora C i iskiernika R.
Transformator ma szereg cech, które do tej pory (w celu zachowania priorytetu) nie zostaną ujawnione. Powiedzmy, że jest podobny do Transformator rezonansowy Tesli, w którym uzwojenie pierwotne jest zasilane napięciem o częstotliwości równej częstotliwości rezonansowej uzwojenia wtórnego.
Podłączamy wejściowe (na rysunku - dolne) zaciski transformatora do źródła napięcia przemiennego. Ponieważ pozostałe dwa wyjścia nie są do siebie zamknięte (punkt 1 po prostu wisi w powietrzu), wydaje się, że nie należy w nich obserwować prądu.
Jednak w ograniczniku pojawia się iskra - powietrze ulega rozbiciu przez ładunki elektryczne!
Może być ciągły lub nieciągły, powtarzany w odstępach zależnych od pojemności kondensatora, wielkości i częstotliwości napięcia przyłożonego do transformatora.
Okazuje się, że pewna liczba ładunków okresowo gromadzi się po przeciwnych stronach ogranicznika. Ale mogą tam dotrzeć najwyraźniej tylko z punktu 3 poprzez diody prostujące prąd przemienny występujący w linii L.
Zatem stały prąd pulsujący prądem wielkościowym krąży we wtyczce Avramenko (część obwodu na prawo od punktu 3).
Woltomierz V podłączony do iskiernika o częstotliwości około 3 kHz i napięciu 60 V na wejściu transformatora pokazuje 10-20 kV przed awarią. Zainstalowany amperomierz zamiast tego rejestruje prąd dziesiątek mikroamperów.
Na tych „cudach” widelcem Avramenki nie kończą się. Przy rezystancjach R1 = 2–5 MΩ i R2 = 2–100 MΩ (ryc. 2) obserwuje się dziwności przy określaniu mocy uwalnianej przy tym drugim.
Mierząc (zgodnie z powszechną praktyką) prąd za pomocą amperomierza magnetoelektrycznego A i napięcie za pomocą woltomierza elektrostatycznego V, mnożąc uzyskane wartości, uzyskujemy moc znacznie mniejszą niż ta określona dokładną metodą kalorymetryczną na podstawie wydzielania ciepła na rezystancji R2. Tymczasem zgodnie ze wszystkimi obowiązującymi zasadami muszą się zgadzać. Nie ma jeszcze wyjaśnienia.
Komplikując obwód, eksperymentatorzy przekazali moc równą 1,3 kW wzdłuż linii A. Potwierdziły to trzy jasno płonące żarówki, których łączna moc była tylko nazwaną wartością.
Eksperyment przeprowadzono w dniu 5 lipca 1990 r. W jednym z laboratoriów Moskiewskiego Instytutu Energetyki. Źródłem zasilania był generator maszynowy o częstotliwości 8 kHz. Długość drutu L wynosiła 2,75 m. Ciekawe, że nie był to miedź ani aluminium, które zwykle służą do przesyłania energii elektrycznej (ich rezystancja jest stosunkowo niewielka), ale wolframu! A poza tym o średnicy 15 mikronów! Oznacza to, że rezystancja elektryczna takiego drutu była znacznie wyższa niż rezystancja zwykłych drutów o tej samej długości.
Teoretycznie powinny wystąpić duże straty energii elektrycznej, a drut powinien się rozgrzać i wypromieniować ciepło. Ale tak nie było, choć trudno wyjaśnić, dlaczego wolfram pozostał zimny.
Wysocy urzędnicy ze stopniami akademickimi, przekonani o realiach tego doświadczenia, byli po prostu oszołomieni (jednak poprosili, aby ich nazwiska nie były na wszelki wypadek).
Najbardziej reprezentatywna delegacja zapoznała się z eksperymentami Awramenki latem 1989 r.
W jej skład wchodził wiceminister Ministerstwa Energii, szefowie dowódców i inni odpowiedzialni pracownicy naukowi i administracyjni.
Ponieważ nikt nie był w stanie wyjaśnić teoretycznie skutków Avramenko, delegacja ograniczyła się do życzenia mu dalszych sukcesów i posłusznie przeszła na emeryturę. Nawiasem mówiąc, o zainteresowaniu organów państwowych innowacjami technicznymi: Avramenko złożył pierwszy wniosek o wynalazek w styczniu 1978 r., Ale nadal nie otrzymał certyfikatu praw autorskich.
Ale po dokładnym przyjrzeniu się eksperymentom Avramenko staje się jasne, że nie są to tylko zabawki eksperymentalne. Pamiętaj, ile mocy przepuszczono przez przewodnik wolframowy i nie nagrzał się! To znaczy, linia wydawała się nie mieć oporu. Czym ona była - „nadprzewodnikiem” w temperaturze pokojowej? Nie ma nic więcej do komentowania - o znaczeniu praktycznym.
Istnieją oczywiście teoretyczne założenia wyjaśniające wyniki eksperymentów. Bez wchodzenia w szczegóły mówimy, że efekt ten można powiązać z prądami polaryzacji i zjawiskami rezonansowymi - zbieżnością częstotliwości napięcia źródła zasilania i częstotliwości naturalnych sieci atomowych przewodnika.
Nawiasem mówiąc, Faraday pisał o prądach chwilowych w jednej linii w latach 30. ubiegłego wieku i zgodnie z elektrodynamiką uzasadnioną przez Maxwella, prąd polaryzacyjny nie prowadzi do generowania ciepła Joule'a na przewodniku - to znaczy, że przewodnik nie jest mu odporny.
Nadejdzie czas - powstanie rygorystyczna teoria, ale na razie inżynier Avramenko z powodzeniem przetestował transmisję energii elektrycznej za pomocą pojedynczego drutu na długości ponad 160 metrów ...
Nikolay ZAEV
Zobacz także na e.imadeself.com
: