Niedawno w żyrandolu jednej z instytucji w Bukareszcie odkryto cudownie zachowaną żarówkę Edisona. Ku zaskoczeniu obecnych, włączyło się, gdy było włączone, ale nie natychmiast, jak kiedyś, ale rozbłysło do pełnej poświaty przez ponad minutę. Ale to nie była wada żarówki, chociaż jej żywotność wynosiła około 80 lat ...

Droga do stworzenia nowoczesnej żarówki, która wydaje się elementarna w designie, nie była bardzo prosta. Aby zwiększyć strumień świetlny, jego nić musiała zostać podgrzana do bardzo wysokich temperatur, ale potem, nawet odizolowana od powietrza, szybko odparowała, a żarówka „wypaliła się”.

Wynalazcy szukali materiału, który byłby w stanie wytrzymać wysokie temperatury. Zaproponowano metale: osm, tantal i wolfram, a także węgiel ...

Ta historia zaczyna się od tematu bardzo dalekiego od elektryczności, co potwierdza fakt, że w nauce nie ma drugorzędnych lub mało obiecujących badań. W 1644 r Włoski fizyk E. Toricelli wynalazł barometr. Urządzenie było szklaną rurką o długości około metra z uszczelnionym końcem. Drugi koniec zanurzono w filiżance rtęci. W tubie rtęć nie zatonąła całkowicie, ale powstała tak zwana „pustka toricelli”, której objętość zmieniała się w zależności od warunków pogodowych.

W lutym 1645 r Kardynał Giovanni de Medici nakazał zainstalowanie kilku takich rur w Rzymie i ich nadzór. Jest to zaskakujące z dwóch powodów. Toricelli był uczniem G. Galileusza, który w ostatnich latach został zhańbiony za ateizm. Po drugie, cenny pomysł wyszedł od katolickiego hierarchy i od tego czasu zaczęły się obserwacje barometryczne ...