W historii krajowej elektrotechniki rok 1893 upłynął pod znakiem dwóch niezwiązanych ze sobą wydarzeń. W tym czasie założono jeden z pierwszych na świecie instytut elektrotechniki w Petersburgu i uruchomiono elektrownię przy windzie Noworosyjsk. Tak się złożyło, że rok później kierownik działu elektrotechniki tego instytutu M.A. Shatelen zupełnie przypadkowo trafił do Noworosyjska i odwiedził windę. Wyszedł tutaj, zszokowany tym, co zobaczył. Co uderzyło profesora metropolitalnego?

Trudno było zaskoczyć najważniejszego specjalistę elektrotechniki w Rosji. On sam był fizykiem ze specjalizacją elektryczną w latach 1888–1889, poprawił swoją wiedzę we Francji (miejsce narodzin Coulomba i Ampere), a po uzyskaniu dyplomu przeszedł od pracy do szefa kuchni w firmie Edison, twórcy pierwszej na świecie elektrowni okręgowej.

Nieco później w czasopiśmie „Elektryczność” nr 19-20 z 1895 r. ukazał się jego artykuł, w którym można przeczytać: „Stacje takie jak Noworosyjsk mają ogromne znaczenie w rozpowszechnianiu zużycia energii elektrycznej. Kiedy inżynierowie i technicy widzą takie stacje, mogą upewnić się, że wykorzystanie energii elektrycznej w przesyłaniu energii jest bardzo prostą sprawą i mogą przezwyciężyć swoje uprzedzenia. ”

Profesor miał zbyt mało czasu na zapoznanie się ze stacją, a on sam nie mógł przygotować pełnoprawnego artykułu, co zakończyło się słowami: „Byłoby miło, gdyby organizator stacji opublikował szczegóły dotyczące jego budowy i działania”. Nie wiadomo, jakie powody uniemożliwiły pojawienie się takiego artykułu w czasopiśmie. Ale wciąż się pojawiała, choć w 1953 roku.

Współczesny czytelnik prawdopodobnie będzie całkowicie zakłopotany uprzedzeniami dotyczącymi elektryczności w nie tak odległych czasach. Ale tak właśnie jest. Przeciętny człowiek nie zawsze nawet chciał wprowadzić światło elektryczne, uważając je za zbyt jasne i niezdrowe. Wśród specjalistów wprowadzających to oświetlenie doszło do niemożliwej do pogodzenia konfrontacji z systemem zasilania instalacji - prądem stałym lub przemiennym. Ta wrogość przekroczyła wszelkie granice konkurencji branżowej, o której wiadomo, że jest motorem postępu ...

Nazwisko Olega Władimirowicza Łosewa znane jest dziś tylko wąskiemu kręgowi specjalistów. Jaka szkoda: jego wkład w naukę, w rozwój inżynierii radiowej jest taki, że uprawnia tego ascetycznego naukowca do wdzięcznej pamięci swoich potomków.

Uczeń piątej klasy prawdziwej szkoły przedrewolucyjnego Twera Olega Łosewa, który cicho grzebał przez wieczór w swoim na wpół tajnym domowym laboratorium radiowym, które wyposażył w pieniądze zaoszczędzone na szkolnych śniadaniach, i wykonał kolejny elektryczny pisk. I nikt nie pomyślałby, że u skromnego, uprzejmego chłopca, który wyróżniał się wśród kolegów z klasy z głębokim zrozumieniem fizyki, zamiłowania do eksperymentów, kształtuje się osobowość celowego badacza.

Wszystko zaczęło się od publicznego wykładu na temat telegrafii bezprzewodowej, jak wówczas nazywano radio, wygłoszonego przez kierownika stacji radiowej Twer B. M. Leshchinsky. W wieku czternastu lat Oleg Losev dokonuje ostatecznego wyboru: jego powołanie to inżynieria radiowa ...

Artykuł został napisany specjalnie na 250. rocznicę ODKRYCIA zamrożenia rtęci.

Petersburska Akademia Nauk, otwarta w 1725 roku. właśnie musiałem stać się jednocześnie liderem w badaniach fizyki zimna. „Natura naszej miejscowości jest zaskakująco sprzyjająca do przeprowadzania eksperymentów z zimnem”, napisał G.V. Kraft, jeden z pierwszych profesorów petersburskich. Jednak natychmiast ostrzegł, że w naturze zimna jest wiele nieznanych.„Do tej pory wspomniane cechy spowija ciemność, która zajęła im kilka lat, a być może potrzebował całe stulecie życia, a nie tylko jeden, ale wiele wnikliwych prezentów”. Miał rację.

Akademie Anglii, Włoch, Francji, Niemiec, Holandii, a nawet Szwecji leżą w strefie łagodnego klimatu. Technologicznie łatwiej jest uzyskać wysokie temperatury na potrzeby eksperymentalne niż zimno. Nawet w starożytności człowiek mógł otrzymywać wysokie temperatury wystarczające do wytopu rud żelaza. Ale zanim nauczył się upłynniać gazy, zejście na dół było bardzo problematyczne. Tylko w 1665 roku fizyk Boyle był w stanie obniżyć temperaturę roztworu wodnego tylko o kilka stopni. Osiągnął to rozpuszczając amoniak w wodzie.

Dlaczego ludzie potrzebowali niskich temperatur? Przede wszystkim dla naukowców do kalibracji termometrów wykorzystywanych do pomiarów meteorologicznych, w których występują temperatury nieznane dotychczas. To producenci termometrów zaczęli wybierać takie substancje i rozpuszczalniki, które maksymalnie obniżyłyby temperaturę roztworów. Taka kompozycja została wynaleziona przez holenderskiego mistrza instrumentów naukowych D. Fahrenheita. Zalecił użycie pokruszonego lodu, do którego dodano stężony kwas azotowy. W Rosji taką kompozycję zaczęto nazywać ciekawą materią ...

Wiele osób wie, że nowoczesne diody LED są bardziej skuteczne niż żarówki, a niektóre modele mogą się kłócić z lampami fluorescencyjnymi. Rzadko jednak ktoś zastanawia się, jakie zmiany obiecują nam te technologie.

Prawie dwa tryliony dolarów - tyle nowych diod LED uratuje Ziemian w ciągu najbliższych 10 lat, pod warunkiem ich powszechnego wdrożenia. W jednostkach energii oszczędności zostaną wyrażone w 18,3 terawatogodzin. Zmniejszenie emisji CO2 w ciągu tej dekady „LED” wyniesie 11 gigaton, a zużycie ropy spadnie o prawie miliard baryłek. 280 średnich elektrowni można zamknąć.

Tak, profesorowie Jung Kyu Kim i Fred Schubert z Rensselaer Polytechnic Institute podeszli do prognozy przyszłości półprzewodnikowych systemów oświetleniowych. Próbowali wyjść poza zakres oszczędzania energii elektrycznej „dla jednego domu” i wyobrazić sobie, jak będzie wyglądał nasz świat, w którym diody LED staną się znacznie bardziej rozpowszechnione ...

Błyskawica zawsze budziła wyobraźnię człowieka i chęć poznania świata. Przyniosła ogień na ziemię, poskromiwszy który, ludzie stali się silniejsi. Nie liczymy jeszcze na podbój tego budzącego grozę zjawiska naturalnego, ale chcielibyśmy „pokojowego współistnienia”. W końcu, im doskonalszy sprzęt, jaki tworzymy, tym bardziej niebezpieczna jest dla niego elektryczność atmosferyczna. Jedną z metod ochrony jest wstępne, za pomocą specjalnego symulatora, oszacowanie wrażliwości obiektów przemysłowych na obecne i elektromagnetyczne pole pioruna.

Kochanie burzy na początku maja jest łatwe dla poetów i artystów. Inżynier elektryk, sygnalizator lub astronauta nie będą zachwyceni od początku sezonu burz: obiecuje zbyt wiele kłopotów. Średnio na każdy kilometr kwadratowy Rosji przypada około trzy uderzenia pioruna. Ich prąd elektryczny osiąga 30 000 A, a dla najsilniejszych wyładowań może przekroczyć 200 000 A. Temperatura w dobrze zjonizowanym kanale plazmowym nawet umiarkowanego pioruna może osiągnąć 30 000 ° C, co jest kilkakrotnie wyższe niż w łuku elektrycznym spawarki. I oczywiście nie wróży to dobrze wielu obiektom technicznym. Pożary i wybuchy z bezpośredniej błyskawicy są dobrze znane specjalistom. Ale mieszkańcy miasta wyraźnie wyolbrzymiają ryzyko takiego zdarzenia ...

Niedawno w żyrandolu jednej z instytucji w Bukareszcie odkryto cudownie zachowaną żarówkę Edisona. Ku zaskoczeniu obecnych, włączyło się, gdy było włączone, ale nie natychmiast, jak kiedyś, ale rozbłysło do pełnej poświaty przez ponad minutę. Ale to nie była wada żarówki, chociaż jej żywotność wynosiła około 80 lat ...

Droga do stworzenia nowoczesnej żarówki, która wydaje się elementarna w designie, nie była bardzo prosta. Aby zwiększyć strumień świetlny, jego nić musiała zostać podgrzana do bardzo wysokich temperatur, ale potem, nawet odizolowana od powietrza, szybko odparowała, a żarówka „wypaliła się”.

Wynalazcy szukali materiału, który byłby w stanie wytrzymać wysokie temperatury. Zaproponowano metale: osm, tantal i wolfram, a także węgiel ...

W nowoczesnej energetyce, radiotechnice, telekomunikacji, systemach automatyki transformator jest szeroko stosowany, co słusznie uważa się za jeden z powszechnych rodzajów urządzeń elektrycznych. Wynalazek transformatora jest jedną z wielkich stron w historii elektrotechniki. Minęło prawie 120 lat od momentu powstania pierwszego przemysłowego transformatora jednofazowego, którego wynalazek był realizowany od lat 30. do połowy lat 80. XIX wieku, naukowcy, inżynierowie z różnych krajów.

Obecnie znane są tysiące różnych konstrukcji transformatorów - od miniaturowych po gigantyczne, do transportu których potrzebne są specjalne platformy kolejowe lub potężne urządzenia pływające.

Jak wiadomo, podczas przesyłania energii elektrycznej na dużą odległość stosowane jest napięcie setek tysięcy woltów. Ale konsumenci z reguły nie mogą bezpośrednio wykorzystywać tak dużych napięć. Dlatego energia elektryczna wytwarzana w elektrowniach cieplnych, elektrowniach wodnych lub elektrowniach jądrowych ulega transformacji, w wyniku czego całkowita moc transformatorów jest kilkakrotnie większa niż moc zainstalowana generatorów w elektrowniach. Straty energii w transformatorach powinny być minimalne, a problem ten zawsze był jednym z głównych w ich konstrukcji.

Stworzenie transformatora stało się możliwe po odkryciu zjawiska indukcji elektromagnetycznej przez wybitnych naukowców pierwszej połowy XIX wieku. Anglik M. Faraday i Amerykanin D. Henry. Doświadczenie Faradaya z żelaznym pierścieniem, na którym nawinięto dwa zwoje odizolowane od siebie, uzwojenie pierwotne podłączone do akumulatora i uzwojenie wtórne z galwanometrem, których strzała odchylała się, gdy obwód pierwotny był otwierany i zamykany, jest powszechnie znany. Możemy założyć, że urządzenie Faradaya było prototypem nowoczesnego transformatora. Ale ani Faraday, ani Henry nie byli wynalazcami transformatora. Nie badali problemu konwersji napięcia, w swoich eksperymentach urządzenia były zasilane prądem stałym zamiast przemiennym i działały nie nieprzerwanie, ale natychmiast w momencie włączenia lub wyłączenia prądu w uzwojeniu pierwotnym ...

Poważny eksperyment naukowy jest chaotyczny jak wojna. Badacz często nie rozumie, co się dzieje. Uzyskane dane, a także informacje z wywiadu pierwszej linii, są zwykle w konflikcie. Dalsze eksperymenty należy przeprowadzić „dotykiem”, aby uzyskać nowe fakty. Ale ostatecznie obraz staje się wyraźniejszy, a następnie eksperymentator „backdating” w raporcie opisuje wyraźną i precyzyjną sekwencję kroków do celu, nie wspominając o błędach. Główne wyniki eksperymentów często nie leżą tam, gdzie dążył naukowiec. Jednak raport z postępu wygląda jak triumfalny pochód od jednej prawdy do drugiej, czy tego chce, czy nie. Niestety historycy nauki pracują później z takimi materiałami, co oczywiście wpływa na jakość ich pracy.

Chciałbym przypomnieć historię jednego odkrycia, które wydarzyło się prawie trzy wieki temu, które obecnie jest uważane za dość naturalne i przyjmowane za pewnik. Jego autorzy są prawie zapomniani, ale jego znaczenie dla fizyki jest nie mniej niż podróż Kolumba do geografii ...