Lewitacja i efekt Biffelda-Browna, wiatr jonowy - jak to działa

Aluminiowa folia spożywcza i najlepszy drut miedziany, a między nimi - tylko 3 centymetry powietrza. Folia i drut są zamontowane na kwadratowej ramie dielektrycznej wykonanej z lekkich plastikowych sztyftów. Konstrukcja spoczywa na stole i jak każdy przedmiot działa na nią grawitacja od strony Ziemi. Warto jednak wytworzyć różnicę potencjałów wynoszącą kilka tysięcy woltów między folią a drutem, przykładając do niej wysokie stałe napięcie około 30 000 woltów ze źródła o niskiej mocy, gdy struktura startuje, jak za pomocą magii.

Nie mówimy o kondensatorze startowym, ponieważ płyty, jeśli można je tak nazwać, prawie nie nakładają się na siebie w żadnej znacznej części ich powierzchni, co oznacza, że ​​prawie nie występuje akumulacja energii w dielektryku między „płytkami”.

Gdyby struktura nie utrzymywała najcieńszych silnych strun na stole, kontynuowałaby swój postępowy ruch w kierunku cienkiej elektrody drutowej, ale ponieważ struny mocno przytrzymują produkt, po prostu wisi w powietrzu nad stołem i unosi się nad nim.

Ten eksperyment jest wyraźną demonstracją tak zwanego efektu Biffelda-Browna, znanego wielu eksperymentatorom, miłośnikom „podnośników” (z angielskiego Lifter), których rzemiosło można obserwować na YouTube na ogromnej różnorodności.

Efekt Biefelda-Browna jest jednym z niewielu efektów fizycznych, które nie są tak łatwe do jednoznacznego wyjaśnienia i jasnego opisania nawet dzisiaj. W rzeczywistości, w pobliżu elektrody drutowej o małej powierzchni, pole elektryczne jest dziesiątki razy wyższe niż napięcie w pobliżu folii elektrodowej o dużej powierzchni.

Oznacza to, że te „osłony” wpływają na otaczającą przestrzeń na różne sposoby. W przestrzeni między elektrodami i wokół nich istnieje wysoce asymetryczny obraz stałej siły pola elektrycznego w czasie.

Tutaj, oczywiście, jako jeden ze składników, tak zwany „wiatr jonowy”, którego udział w ruchu konstrukcji jest jednak bardzo, bardzo mały, „wiatr jonowy” stanowi mniej niż jedną setną całkowitego ciągu - mniej niż 1% siły nośnej.

Jonowy wiatr wystarcza tylko do odchylenia małego języka płomienia, jak w szkolnym eksperymencie z wysokim napięciem na końcu igły podtrzymywanej do zapalonej świecy. Jest to bardzo skąpa siła, nie będzie nawet w stanie podnieść folii ze stołu, nie wspominając już o utrzymywaniu produktu o wadze dziesiątek i setek gramów w stanie zawieszonym na napiętych nitkach. Na 100 gramów ciągu „jonowy wiatr” wytwarza maksymalnie 1 gram.

Ponadto 40% ciągu podczas pracy w próżni powstaje w wyniku ruchu przepływu powietrza powstającego w wyniku wyładowania koronowego na ostrej twarzy w polu elektrycznym. Na tej zasadzie elektrostatyczne wentylatory bez wentylatora działają już dziś.

W pobliżu cienkiej elektrody atomy powietrza jonizują się i zaczynają poruszać się w kierunku szerokiej elektrody, po drodze zderzając się z innymi cząsteczkami powietrza, dając im ułamek ich własnej energii kinetycznej lub ponownie jonizują, a zatem są przyspieszane.

Powoduje to przepływ powietrza z cienkiej elektrody do szerokiej. Ten przepływ powietrza wystarcza do podniesienia bardzo lekkich modeli zgodnie z zasadą napędu odrzutowego z odrzuceniem masy (masy cząsteczek powietrza). Ale w kontekście tego, co zostanie omówione poniżej, nawet ten duży składnik efektu Biffelda-Browna jest tylko składnikiem pasożytniczym, w zależności od wielkości prądu (w rzeczywistości prądu upływu).

Cały sens tego efektu polega na tym, że około 49% ciągu, jak mówią naukowcy, ma tutaj nieznaną naturę, to znaczy, że prawie połowa całkowitej siły podnoszenia jest w jakiś sposób związana z działaniem asymetrycznego pola elektrycznego na otaczającą przestrzeń i nie jest związana z wielkością generowanego prądu strumień jonów powietrza.

Najprawdopodobniej mówimy o wpływie tej naładowanej struktury na pole grawitacyjne nad elektrodą o małym obszarze. Jeśli usuniesz sznurki przytrzymujące produkt na stole, zawsze będzie on podnosił się - w kierunku elektrody na małym obszarze.

W oparciu o tę zasadę, jak sugerują rosyjscy naukowcy Emil Biktashev i Michaił Ławrinenko, można spróbować zbudować bardzo wydajny silnik dla statku kosmicznego. Eksperyment w próżni potwierdził podstawową możliwość tego przedsięwzięcia.