O elektrycznych urządzeniach ochronnych dla manekinów: wyłączniki

Wiele osób pamięta radzieckie wyłączniki - wtyczki. Zamiast zwykłych wtyczek ceramicznych wkręcono je w ekran miernika elektrycznego. Było to rozwiązanie kompromisowe, które na ogół się opłaciło. Rzeczywiście, dzięki temu wtyczki stały się „wielokrotnego użytku” i bez zmiany istniejącej konstrukcji panelu elektrycznego. Ogólnie rzecz biorąc, wynalazcą automatycznych urządzeń zabezpieczających jest ABB, która opatentowała niewielki wyłącznik w 1923 r. Od tego czasu minęło wiele czasu, ale zasada działania wyłącznika pozostała niezmieniona - przywrócenie jego normalnej pracy jednym ruchem ręki.

Wyłącznik jest elektrycznym urządzeniem przełączającym przeznaczonym do przewodzenia prądu w normalnych warunkach i automatycznego wyłączania instalacji elektrycznych w przypadku wystąpienia prądów zwarciowych i przeciążeń. Najpopularniejsze i najbardziej popularne są dzisiaj wyłączniki instalowane na szynie DIN 35 mm w panelu rozdzielczym.

Głównym parametrem wyłączników jest prąd znamionowy. Jest to prąd, którego wartość w danym obwodzie jest uważana za normalną, tj. dla którego zaprojektowano sprzęt elektryczny. W przypadku instalacji elektrycznych w budynkach mieszkalnych prąd znamionowy (In) wyłącznika może wynosić 6, 8, 10, 13, 16, 20, 25, 32, 40, 63 A. Najczęściej wyłączniki stosowane są w zakresie 16 - 63 A, jak w przypadku odbiorników jednofazowych, i trójfazowy. Istnieje również taki parametr, jak napięcie znamionowe - 220/230 V lub 380/400 V.

Wygląd wyłączników jednofazowych i trójfazowych pokazano na rysunku:

Wyłączniki automatyczne przerywają obwód, gdy prąd w nim przekracza dopuszczalną wartość. Taka sytuacja występuje, gdy włączona jest większa niż dozwolona liczba odbiorców lub podczas zwarcia. Jednocześnie zachodzą różne procesy, w związku z którymi konieczne jest zastosowanie dwóch rodzajów zabezpieczeń w wyłącznikach - termicznych i elektromagnetycznych.

Gdy pobór prądu jest ponad 3 razy większy niż wartość nominalna, wyzwala się termiczne wyzwalanie wyłącznika. Zasada jego działania: obwód łamie bimetaliczną płytkę, która zmienia swój kształt z ogrzewania przez przepływający prąd. Urządzenie ochronne może przepuszczać prąd przez dość długi czas, nieznacznie przekraczając wartość nominalną, co pozwoli uniknąć fałszywych alarmów, ale przy dalszym wzroście prądu odłączy obciążenie. Dlatego ochrona termiczna ma dość dużą bezwładność w odniesieniu do nadprądów

Przy znacznie wyższym prądzie (podczas zwarć) bezwładność zabezpieczenia jest dużym minusem, dlatego w tym przypadku zastosowano wyzwalacz elektromagnetyczny. W przeciwieństwie do termicznego, ma natychmiastowe działanie.

Wyzwalacz elektromagnetyczny składa się z elektromagnesu (elektromagnesu), którego rdzeń uderza w ruchomy styk i otwiera obwód. Ale to nie jest takie proste. W końcu elektromagnes powinien działać przy pewnym prądzie. Dolny próg, sądząc po tym, że ochrona termiczna jest uruchamiana do 3 In, będzie miał dokładnie tę wartość. Co z górnym progiem? Pojawia się jeszcze jedna cecha AB - rodzaj maszyny.

Istnieją trzy typy wyłączników - „B”, „C” i „D”. Wyłączniki typu B mają zadziałanie elektromagnetyczne w zakresie od 3 do 5 cali. Typ C ma zakres od 5 do 10 cali. Wreszcie, typ „D” jest uruchamiany w zakresie od 10 do 50 In.Na konkretnym przykładzie będzie to wyglądało następująco - jeśli mamy dwa wyłączniki na 25A klasy „B” i „C”, to gdy wystąpi zwarcie, pierwszy wyłączy się, gdy prąd zwarcia osiągnie 75 do 125 A, a drugi - od 125 A i powyżej Prąd zwarciowy, z którym wyłącznik może sobie radzić bez uszczerbku dla wydajności, określa „znamionową zdolność wyłączania” - kolejną cechę wyłącznika. Im lepszy ten parametr, tym bardziej niezawodny przełącznik. Proces zwalniania styków zachodzi bardzo szybko, podczas gdy prąd zwarciowy nie ma czasu na osiągnięcie maksymalnej wartości.

Wyłączniki „B” i „C” są zainstalowane w sieci budynków mieszkalnych. Typ „B” jest stosowany, jeśli nie ma prądów rozruchowych z powodu włączenia jakichkolwiek silników. Typ „C” jest zalecany do ochrony odbiorników energii o małych prądach rozruchowych. Ostatni typ „D” jest instalowany głównie w obiektach przemysłowych, w których występują mocne silniki.

Ważnym elementem każdego wyłącznika jest komora gaszenia łuku. Jak rozumiesz, podczas zwarcia powstaje łuk i jak krótki byłby, gdyby nie istniał, jego wpływ negatywnie wpływa na ogólną niezawodność wyłącznika, a tym samym na jego żywotność. Komora gaszenia łuku składa się z zestawu równoległych, izolowanych od siebie, metalowych płyt. Łuk jest w nim podzielony na sekwencję wielu małych łuków. Natychmiast gasną z powodu niewielkiego napięcia między sąsiednimi płytkami. Jest to klasyczny projekt ograniczników iskier.

Oprócz automatycznego wyłączania wyłącznik może być wyzwalany ręcznie. Dlatego wyłącznik nazywa się przełączającym urządzeniem ochronnym. Rzeczywiście, oprócz właściwości ochronnych, zapewnia on również możliwość odłączenia napięcia w obwodzie w trybie ręcznym, co jest konieczne podczas naprawy sprzętu elektrycznego.

Wybierając wyłącznik, powinieneś wyraźnie znać parametry, o których mówiliśmy, powyżej napięcia znamionowego, prądu znamionowego i rodzaju maszyny. Oznaczenie wyłącznika musi zawierać nazwę lub znak towarowy producenta, wartość napięcia znamionowego, prądu znamionowego, liter B, C lub D, wskazującą typ wyłącznika, znamionową zdolność wyłączania w amperach i schemat połączeń, jeżeli poprawna metoda połączenia jest trudna do zrozumienia na podstawie wyglądu wyłącznika.

Michaił Tichonczuk

Kontynuacja artykułu: Informacje o elektrycznych urządzeniach ochronnych dla „manekinów”: urządzenie różnicowoprądowe (RCD)